{012} Preparation to Fall

there's no salvation for me now, no space among the clouds

Florence + the Machine ~ Lover to Lover

           Był chłodny, listopadowy dzień, a na dworze akurat lało jak z cebra, gdy Mikey Way dostał tajemniczego smsa. Chwilę potrwało, zanim przeanalizował to zdanie i wyciągnął z niego cały, misternie ułożony plan. Był bystrym dzieciakiem, zawsze i od zawsze, jednak nadawca wyraźnie postarał się, żeby tylko młody Way mógł zrozumieć wiadomość. Może i nie była tak bardzo zawiła i niezrozumiała, jednak wystarczająco, by chłopak potrzebował kilku minut.

Nie miał żadnych wątpliwości, że na coś takiego mógł wymyślić tylko jego pozytywnie szajbnięty, starszy braciszek.

Blondyn usiadł na łóżku i zakaszlał kilka razy. Nie czuł się najlepiej. Od pewnego czasu miewał ostre bóle brzucha, zdarzało się nawet, że tracił przytomność z nadmiaru wysiłku. A najlepsze było to, że lekarze nadal nie wiedzieli, co mu jest. On sam też nie wiedział. Nie chciał chorować.

Poprawił zjeżdżające mu z nosa okulary i wstał. W jego pokoju zawsze panował porządek, ale uznał, że jeśli ktoś ma go odwiedzić, a na to się zanosiło, to musi być zupełnie idealnie. Na ogół nie zwykł przyjmować gości; całymi dniami siedział w domu i się uczył. Wcześniej jeszcze chodził do szkoły, na zajęcia dodatkowe, gdy matka go puściła to i na próby ich garażowego zespołu, w którym grał na basie... Ale zazwyczaj nie wychodził. Zazwyczaj Donna nie pozwalała mu wychodzić.

Nie wiedział tak naprawdę, dlaczego Gerard jakiś czas temu znikł z ich życia, dlaczego matka żyła, jakby miała tylko jedno dziecko i dlaczego ograniczała im kontakty. Nie rozumiał, dlaczego tak go znienawidziła. W dzieciństwie Gerard był bardziej przez nią zauważany, jeśli tylko miała czas, Mike był raczej synkiem tatusia, a teraz... Nienawidziła go. Nienawidziła zupełnie, nie uznawała, nie chciała. Nie rozumiał jej.

Usłyszał kroki na schodach, więc szybko usiadł przy biurku, wrzucając telefon do szuflady i udał, że nadal się uczy. Drzwi zaskrzypiały, kroki ustały.

- Mikey? - usłyszał nieco chłodny głos matki, więc obrócił się do niej.

- Tak, mamo?

- Co robisz? - jasnowłosa, wysoka kobieta weszła do jego pokoju i przysiadła na brzegu łóżka. - Przez całe popołudnie ani razu nie wyszedłeś z pokoju...

- Bo... uczę się. Kiedy byłem w szkole żeby odpisać lekcje, dowiedziałem się o teście i... No, powtarzam, mamo – odparł spokojnie, siadając do niej przodem.

- To dobrze, ucz się a potem zdaj na porządną uczelnię. Jakąś taką... z przyszłością, po której zarobisz na chleb, a nie będziesz żebrał po galeriach - odpowiedziała i poprawiła okulary na nosie syna. - Masz już jakieś plany?

- No... - zawahał się. Oczywiście, że miał plany, ale nie wiedział, czy powinien o nich mówić. - Myślałem nad Nowym Jorkiem, blisko i...

- Nowy Jork? - głos jej się uniósł, jednak naprawdę niewiele. - Nie uważasz, że to miasto jest kompletnie bez perspektyw? Mikey... to tylko przereklamowana metropolia, pełna szczurów, tłoku i śmieci. Musisz być rozważniejszy... przemyśl najpierw wszystko dokładnie.

Mikey widział, jak po jej twarzy przemknęło coś dziwnego, coś, czego nie znał, albo pojawiało się rzadko. Poczuł dziwne ukłucie, przecież wiedział, co naprawdę chciała powiedzieć. Że w rzeczywistości nie pozwoliłaby mu tam jechać. Że po prostu nie chciała dopuścić do tego, żeby widział się z bratem. Pewnie myślała, że się nie domyśli. Że złapie się na jej sztuczną troskę. Nie, był już zbyt dużym chłopcem, żeby nie widzieć pewnych rzeczy.

Nie odpowiedział. W rozmowach z matką nigdy nie było wystarczająco wielu i wystarczająco dobrych argumentów, by wygrać. Wolał na razie odpuścić, dla własnego spokoju.

- Wiesz... - zaczął powoli, odgarniając włosy za ucho. - Dzwoniłem do kolegi, żeby przyniósł mi zeszyty z matematyki. Będzie mi to potrzebne do tego testu, więc... Przyjdzie tutaj niedługo, na chwilę. Wytłumaczy mi trochę i zostawi książki. Dobrze? - popatrzył na nią pytająco, niemal pewien, że się nie zgodzi.

- Dobrze... ale pamiętaj, że jesteś chory i musisz odpoczywać. - ucięła krótko i z westchnięciem wstała z miejsca.

- Tylko... bądź dla niego miła, co? – niemal natychmiast ugryzł się w język. Nie powinien był mówić czegoś takiego. Doskonale wiedział, że i tak to nic nie da, ale spróbować zawsze warto. W duchu modlił się, by Donna już od progu nie wystraszyła chłopaka.

- On nie przychodzi do mnie, tylko do ciebie, więc to raczej ty się postaraj. - popatrzyła na niego znacząco, zatrzymując się na chwilę, po czym ruszyła do drzwi.

- Dobrze, mamo.

W tamtym momencie poczuł, że spotkanie z nieznajomym chłopakiem może być naprawdę trudne.

~ ~

Mikey zerknął na zegarek. Dochodziła piętnasta, a tajemniczego chłopaka jak nie było tak nie ma. Stresował się, jednak nie dał tego po sobie poznać. Nie mógł tego pokazać, przecież matka myślała, że znał Jacka z zajęć matematycznych w szkole, nawet nie podejrzewała podstępu. Może była cwana i bezwzględna, ale również naiwna. Biedny Mikey chyba miał to po niej.

Pięć minut po wpół do czwartej zadzwonił dzwonek. Mikey zadrżał, od razu chowając wszystkie rzeczy, wyjmując książki i zeszyty, na wszelki wypadek. Cisza. Po chwili odgłos obcasów, przekręcanego zamka. Zaczaił się przy schodach, nasłuchując.

Donna nieśpiesznie otworzyła drzwi. Stał przed nią niski, ciemnowłosy chłopak w jeansach, adidasach i bluzie z kapturem naciągniętym na głowie. Miał ze sobą szkolną torbę i wyglądał dość przyjaźnie. Przyjaźniej, niż się spodziewała. Uśmiechnęła się sztucznie.

- Ty pewnie jesteś Jack, co? - zrobiła mu miejsce w drzwiach.

- Tak, dzień dobry. Mikey w domu? - odpowiedział Frank jak najbardziej naturalnie. Ściągnął kaptur z głowy i dyskretnie rozejrzał się dookoła. Kątem oka dostrzegł blondyna w okularach, starającego się zamaskować u szczytu schodów. Wyglądał na nieźle zestresowanego. Mikey, świadomy, że chłopak go zauważył, nie zszedł na dół, jedynie przyglądał się jedynie całej sytuacji. Ruchem ręki kazał udawać chłopakowi, że tamten go nie widzi. Frank zrozumiał o co chodzi, więc szybko przeniósł wzrok na Donnę.

- Jest, jest – blondynka przyjrzała się krótko krwiakowi na policzku bruneta, jednak nie dała poznać po sobie, że coś jest nie tak. - Więc Jack, tak? - spytała retorycznie i zaprosiła gościa do kuchni, gdzie zaczęła nalewać soku do dwóch szklanek. Bynajmniej nie z grzeczności, po prostu chciała go trochę wypytać. - Jesteście w jednej klasie czy macie tylko wspólne korepetycje?

- Wspólne korki. - odpowiedział i niepewnie ruszył za kobietą - Proszę nic nie szykować, ja tylko przekażę, wyjaśnię Mikey'emu notatki i pójdę sobie. Mikey jest w swoim pokoju?

- Jack, to tylko sok – zaśmiała się cicho. Chyba nie będzie miała okazji, żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Podała mu szklanki. - Tak, jest na górze. Pierwszy pokój przy schodach.

- Dziękuję bardzo. - odpowiedział i pośpiesznie wyszedł z kuchni. W tym czasie Mikey zdążył wrócić do swojego pokoju by tam oczekiwać przyjścia Franka.

- Cześć – odparł cicho i nieśmiało wyciągnął rękę do chłopaka. Na dobrą sprawę nie wiedział o nim nic, brat kazał tylko udawać, że to jego kolega, Jack. Zresztą, co to w ogóle był za szalony plan? Nie wierzył, że się udało i że ów brunet stoi w jego pokoju.

- Cześć. Nie musisz się mnie bać, Gerard mnie tu przysłał - uśmiechnął się, a przynajmniej postarał się uśmiechnąć. - Jak się czujesz? Co u ciebie? Wiesz... Gerry się cholernie o ciebie martwi.

Mikey usiadł na łóżku i poklepał miejsce obok siebie. Chwilę przyglądał się chłopakowi, jednak ostatecznie zaśmiał się cicho.

- Zawsze tyle gadasz? - zerknął na niego rozbawiony, przyciągając do siebie nogi, siadając po turecku. Nie przywykł, by ktoś zadawał mu tyle pytań. Zakaszlał kilka razy. - Nie jest tak źle, jakby się wydawało, ale chyba zmartwiłem go ostatnim listem. Lepiej mów co z nim. I w ogóle, to jestem Mikey – uśmiechnął się lekko. Gdyby nie nieco inne oczy, był bardzo podobny do brata.

- Zdążyłem się domyślić. Z Gerardem wszystko w porządku... - skłamał, wiedząc, że takiej odpowiedzi wymagałby od niego Gerard, jednocześnie nie chciał martwić blondyna. - Zaprzyjaźnił się z kilkoma osobami, robi co kocha i martwi się o ciebie. Potrzebujesz czegoś?

Mikey zerknął nerwowo na drzwi, ale tylko na chwilę. Usłyszałby matkę, gdyby szła. Bez obaw wysłuchał całej wypowiedzi, pod koniec uciekając wzrokiem na swoje trampki i zaczął bawić się sznurówkami, od czasu do czasu zerkając na chłopaka, którego prawdziwego imienia najprawdopodobniej nie znał.

- Nie, ja… Jest mu tam dobrze? - spytał po chwili. Tęsknił za Gerardem, bardzo za nim tęsknił. Chciał dowiedzieć się jak najwięcej o tym, co się z nim dzieje, gdzie jest, co robi. Kwestię swojego zdrowia czy samopoczucia wolał przemilczeć. Nie chciał martwić ani chłopaka, ani Gerarda. - Wiesz... Potrzebuję tylko towarzystwa. Więc... będzie naprawdę miło, gdy będziesz czasem przychodził, ee… Jack. - popatrzył na niego poważnie.

- Frank, tak mam na imię. Już ci mówiłem, Gerry trzyma się jakoś... z chęcią by rzucił wszystko i wrócił tutaj, ale bardzo chce skończyć szkołę. – odpowiedział i rozejrzał się po pomieszczeniu. Było ono uporządkowane i schludne. On zawsze starał się mieć czysto w pokoju, ale tutaj nie było rzeczy, która by choć trochę nie leżała tak jak powinna. Frank bałby się ruszyć cokolwiek, jak gdyby wszystko było jedną konstrukcją, której naruszenie spowodowałoby destrukcję całości.

- Więc Frank... on studiuje? Sztukę, prawda? Radzi sobie? - przygryzł wargę. - Mówiłeś, że ma przyjaciół... Nie trzyma się z nikim złym? – Mikey wpadł w słowotok, zalewając swojego kolegę pytaniami o brata. Tak bardzo pragnął się czegokolwiek o nim dowiedzieć. Paradoksalnie, długa rozłąka sprawiła, że czuł się z nim jeszcze bardziej związany.

- Nie, naprawdę, jego znajomi są całkiem w porządku. – parsknął śmiechem i spojrzał z rozbawieniem na blondyna. - Radzi sobie jak może, jak nie może to też trwa.

- To... To dobrze. A wy... skąd się znacie? Wybacz, że tak pytam... – Poczuł się głupio. Nie powinien wypytywać Franka o takie szczegóły ale z drugiej strony zależało mu na odpowiedzi. Wnioskował, że Gerard musi bardzo ufać chłopakowi, skoro posłał go w tak niegościnne miejsce, jakim był jego dom.

- To dość dziwna historia... poznaliśmy się przypadkowo. Nie denerwuj się, możesz pytać o wszystko. - Frank położył się na łóżku i założył ręce za głowę.

Więc Mikey pytał. Przez dobre pół godziny zadawał pytania, a Frank opowiadał mu o bracie, zapamiętując również to, co mówił blondyn, by móc przekazać to Gerardowi. A Mikey? Całkowicie ulżyło mu po tej rozmowie. Po raz pierwszy od zniknięcia Gerarda czuł, że żyje, a przynajmniej, że mógłby normalnie żyć. Dobrze było usłyszeć, że z jego bratem wszystko w porządku, ale jeszcze lepsze było uczucie, że czarnowłosy jednak nadal o nim pamięta. Nadal się martwi. Blondyn żałował, że sam Gee nie mógł się z nim spotkać, ale cieszył się z wizyty jego kolegi. Wysyłali do siebie listy, w których mogli porozmawiać w miarę prywatnie. Mikey nie miał w domu komputera, rozmowy kontrolowała rodzicielka, żył niczym kanarek w złotej klatce. Przez cały ten natłok emocji zupełnie nie zauważył, że Frank już całkiem długo u niego siedzi. Bał się, że Donna zacznie coś podejrzewać, dlatego niechętnie zwlókł się z łóżka i stanął przed Frankiem, patrząc na niego z góry.

-Słuchaj, Frank, nie chcę cię wyganiać ani nic... i bardzo ci dziękuję za fatygę, za rozmowę, ale… obawiam się, że już będziesz musiał iść. Wiesz, moja mama… - nie potrafił dokończyć tego zdania w taki sposób, aby nie zabrzmiało to niegrzecznie.

- Spokojnie, rozumiem. Gerry mi wszystko wyjaśnił – Frank uśmiechnął się przelotnie do blondyna, po czym chwycił za pasek torby leżącej na łóżku i powędrował ku drzwiom. – Wnioskuję, że nie za bardzo macie się jak ze sobą kontaktować… może chcesz, bym mu coś powiedział, przekazał od ciebie? – spytał Frank właśnie w chwili, gdy obaj usłyszeli kroki na schodach. Mikey'emu serce podeszło do gardła, a w pokoju zapadła grobowa cisza. A więc Donna już wywęszyła, że coś jest nie tak, przecież jej syn nie miewa tak długich odwiedzin. Chwilę potem klamka opadła i w progu ukazała się kobieta z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

- Przepraszam, że wam przeszkadzam chłopaki. Przyszłam zobaczyć, czy wszystko w porządku – na dłuższą chwilę zawiesiła wzrok na Franku.

- Tak, mamo. J…Jack już wychodzi. – Mikey o mały włos nie pomylił się w imieniu. To nie wróżyło nic dobrego, jednak wciąż miał nadzieję, że jego mama nie zauważy tego drobnego zawahania.

- Taaak… - kobieta popatrzyła na syna przenikliwie, po czym wyszła, zostawiając chłopców samych. Kiedy usłyszeli, że się oddaliła, Mikey'emu spadł kamień z serca.

- Uff… - westchnął Frank i rozluźnił spięte mięśnie. – To jak będzie, przekazać mu coś?

- Powiedz… - Blondyn musiał się zastanowić. To musiały być góra dwa zdania, aby chłopak je zapamiętał. – Powiedz mu, że bardzo go kocham. I że wszystko będzie dobrze.

- Nie ma sprawy, załatwione. Miło było cię poznać, Mikey. A więc… do zobaczenia?

- Do zobaczenia. I jeszcze raz dzięki, Frank – blondyn uśmiechnął się krzywo. – Trafisz do wyjścia?

- Raczej tak. Dbaj o siebie – brunet ruszył w stronę drzwi frontowych, a Mikey wrócił na łóżko. Ten dzień był naprawdę jednym z lepszych dni, które udało mu się ostatnimi czasy przeżyć. Nie zważał już nawet na okropny ból brzucha, który go dręczył. Był ogromnie szczęśliwy, że mógł z kimś tak po prostu porozmawiać i już nie mógł się doczekać, kiedy Frank znów go odwiedzi. Tylko pół godziny, tyle mu wystarczało. Pół godziny normalności i szczerej serdeczności. Nie chciał wiele i wreszcie mu tą drobinę dano. Oczywiście, miał pewne obawy związane z reakcją jego matki, jednak starał się nimi zbytnio nie przejmować. Przecież zawsze może trochę pozmyślać.

~ ~

Na wstępie,

wielkie dzięki dla Runaway_Scars za wcielenie się w młodego Way'a, gdyż mi wychodziło to gorzej niż fatalnie. Jesteś genialna! ♥

Jejuniu, bardzo lubię ten rozdział, wiecie? Mikey jest jakby szczęśliwszy, w końcu ma kolegę, Frank też spędził z kimś choć trochę czasu... Mam nadzieję, że spełni wasze oczekiwania. A, i takie głupie pytanie, czy tylko mi młodszy Way kojarzy się z Majkim (tuu!) od Hedahe? 8D

A to taka drobna aluzja do tego, że nasz Gee nie ma powodu do życia C: wiem, jestem sadystką.
~War