{009} Preparation to Fall

I'm ready to suffer and I'm ready to hope

Florence + the Machine ~ Shake it Out

           

Koniec jesieni w Nowym Jorku zapowiadał się całkiem dobrze. Nie było już zbyt wiele ciepłych dni, ale nawet te deszczowe i chłodne miały swój wyjątkowy urok, oczywiście, gdy ktoś miał ochotę się tym zainteresować. Zaledwie kilka dni wcześniej ciężkie, ciemne chmury spowiły niebo nad całym stanem, sprawiając, że deszcz nie przestawał padać, a najwyżej nasilał się. Jednak mało komu z zalatanych mieszkańców miasta zrobiło to różnicę.

Gerard równocześnie ucieszył się z takiej pogody i nie. Ogólnie rzecz biorąc nie przepadał za pluchą, wilgocią i chłodem, zima była jego zmorą, tak samo jak jesienne deszcze, które odbierały mu wenę, chęci i dobre samopoczucie. Nie lubił tych pór. Były po prostu niekorzystne dla jego samopoczucia. Ale z drugiej strony, chłodniejsze miesiące miały także pozytywne aspekty. Mógł ubierać koszulki z długim rękawem.

Teoretycznie nie wstydził się swoich blizn. Przywykł do niepochlebnych opinii na ich temat, do wytykania palcami, do wyzwisk pod swoim adresem... Ale mimo to, nie chwalił się nimi. Nie było czym. Przecież nie były one powodem do dumy, a raczej dowodem słabości. I wolał nie pokazywać ich innym, chociaż bywały chwile, że celowo je eksponował. Zdawał sobie sprawę, że widząc je dokładnie, mogli mieć go za jeszcze gorszego dziwaka, niż był. Chociaż... To raczej nie było możliwe.

Dlatego właśnie wolał koszulki, które przykrywały jego nienormalne rany, a zbliżająca się zima dawała mu możliwość zakładania takiej odzieży. 

Tego dnia była sobota. Cieszył się z tego powodu, ponieważ na dworze lał deszcz i w takim wypadku na pewno – po raz kolejny – nie ruszyłby się na ćwiczenia, a taki obrót sprawy na pewno nie spodobałby się rektorowi. No, bo należy przyznać, że podejście Gerarda do studiów było przeciętnie specyficzne i nieco olewające, o ile nie powiedzieć, że bardzo. Studiował, żeby studiować; na ćwiczeniach malował, na historii sztuki spał, a na wykłady teoretyczne chodził bardzo sporadycznie. Rzecz jasna, nie przez to, że nie odpowiadał mu kierunek, bo przecież tak nie było. Po prostu z czystego lenistwa. Tak, Gerardowe lenistwo często dawało się we znaki.

Z kubkiem kawy usiadł na szerokim parapecie, opierając głowę o szybę. Pokryte chmurami, nowojorskie niebo, wielokrotnie prześwietlane przez błyskawice było dla niego bez wątpienia ciekawym obiektem do obserwacji. Myślał przede wszystkim o Franku. Podczas zaledwie... trzydziestu? Może czterdziestu codziennych, a często i całonocnych rozmów zdołał poznać go lepiej, niźli większość innych ludzi, których znał osobiście, i z którymi obcował niemal na co dzień. Znał historię jego dzieciństwa, jego problemy, rozterki, może nie wszystkie, ba! Na pewno nie wszystkie, jednak znaczną większość. Sam przecież dzielił się z chłopakiem wszystkim; własnymi, małymi i dużymi dramatami, częstymi problemami, a przecież widać było, że oboje nie mieli łatwo. Zresztą. Żaden człowiek na dobrą sprawę nie miał łatwo. Dlaczego? Bo nikt nie obiecywał, że życie będzie proste i przyjemne. Życie nie było sprawiedliwe. Nikt nie dostawał po równo dobrego i złego. Na ziemi nie było miejsca na taką sprawiedliwość.

Gerard zamknął oczy. Gdy to robił, przez głowę przelatywały mu najrozmaitsze wspomnienia, tkwiące w odległych zakamarkach jego umysłu. Wspomnienia lepsze i gorsze, przyjemne i przykre, mieszające się momentami z historią przyjaciela. Ale umiał je rozdzielić i uporządkować; te, które stworzył z słów Franka, a te które sam przeżył. Bo przeszłość ich obojga była zupełnie różna, Frank – może nie długo, ale choć chwilę – miał troskliwą, kochającą matkę, wcześniej nawet i kochającego ojca. Dom. Zainteresowane rodziny. Chociaż przez pewien czas miał normalne życie. Normalne dzieciństwo. Życie bez problemów, beztroskie. Takie, na które teoretycznie każdy zasługiwał. Tak bardzo upragnione przez Way'a.

A Gerard? Gerard nie miał dzieciństwa. Dorastał wśród rodzicielskich sporów, alkoholizmu matki, chorób brata i braku jakiegokolwiek zainteresowania, a jedyne co mógł wtedy zrobić, co zresztą nic nie dawało, to płakać co wieczór w poduszkę. Ze złości. Z bólu. Ze smutku i bezsilności, jaka nim zawładnęła. Gdy miał lat osiem, definitywnie zostawił ich ojciec. Matka wprawdzie odżyła po odejściu męża, wyszła z nałogu, jednak już nigdy nie przestawała obwiniać. Obwiniać Gerarda, mimo że był ośmioletnim, bezsilnym chłopcem, martwiącym się o młodszego brata, który miał słabą odporność. Dlatego tak bardzo zaczynał przywiązywać się do Franka. Miejscami ich historie były bardzo podobne, łatwo nawiązał z nim tą nietypową przyjaźń… ale on od początku swojego istnienia miał przesrane. Jego matka wypominała mu wszystko, że gdyby się nie urodził, nie byłoby problemów, choć wcale ich nie sprawiał. Że powinien być inny. Że nie chciała nienormalnego dziecka, syna, który nie miał kolegów, którego nazywali dziwakiem od najmłodszych lat. Że w ogóle go nie chciała. Poczucie niechęci jaką obdarzała go matka, świadomość zupełnego odrzucenia przez osobę, która w teorii powinna go kochać – to wszystko zniszczyło nie tylko jego psychikę, ale również poczucie własnej wartości. Postrzegał siebie za... Za nic. Tak samo jak za nic postrzegała go matka. Dla Donny, Mikey zawsze był tym wspaniałym, normalnym, idealnym, przyjaznym, kochanym i najwspanialszym. Gerard bynajmniej nie miał mu tego za złe. W ogóle nie chciał nic od tej kobiety. Nie musiała nawet płacić za jego pieprzone studia, mimo że wiedział, iż akurat to robiła dla własnego spokoju. Żeby nie musiała go oglądać. Swojego okropnego syna. Najgorszego syna na świecie.

Nie rozumiał. Nie rozumiał, dlaczego zapałała do niego taką niechęcią, gdy Donald spakował walizki i odjechał, nie zamierzając nigdy więcej mieć z nimi nic wspólnego. Przecież, cholera, był tylko dzieckiem. Dzieckiem, które nie do końca radziło sobie w szkole, które miało problemy z nawiązywaniem kontaktów, które potrzebowało tylko miłości. Nie rozumiał, jak w ogóle po czymś takim mogła żyć. Jak wytrzymywała z tą świadomością. Jak śmiała nazywać się matką.

Zacisnął zęby. Nie, te wspomnienia nie wzbudzały w nim smutku, a jedynie gniew. Nie miał nawet żalu do ojca, że ją wtedy zostawił. Że ich zostawił. Na jego miejscu pewnie zrobiłby tak samo. Bo przecież zawsze mu powtarzała, że jest taki sam jak jego ojciec. Wtedy wściekał się, gdy tak mówiła. Teraz miał to za komplement.

I pewnie męczyłby się tam z nią dalej, gdyby w końcu nie wyrzucił jej wszystkiego. Tak, trzeba przyznać, wygarnął jej jak psu. Ale nie wyrzucał sobie tego. Nie mógł. Ponieważ jedyne czego żałował, to to, że zostawił brata.

Z zamyślenia wyrwało Gerarda stukanie do drzwi. Podniósł się nieśpiesznie, z wolna odstawiając swój kubek z niemal zimną kawą i nacisnął klamkę. 

- Dzień dobry – odparł listonosz, szukając czegoś w swojej brązowej, skórzanej torbie, zmoczonej deszczem. Pod pachą miał niedbale złożony parasol a z daszka jego czapeczki z logiem zatrudniającej go instytucji kapała woda. Gerard przyglądał mu się nieco zdziwiony, zapominając nawet o przywitaniu. Mężczyzna, nie słysząc odpowiedzi ze strony chłopaka, podniósł wzrok. - Pan Way, tak?

- Owszem – opowiedział, zaskoczony nieznacznie, bo przecież poczta odwiedzała go bardzo okazjonalnie, gdyż zwyczajnie mało kto wysyłał do niego korespondencję.

- No, to dobrze – listonosz podał mu dość duży list w miękkiej kopercie i jakiś papier do podpisania. - Co ja bym zrobił, gdybym pana nie zastał! Podróż tutaj w taką pogodę jeszcze raz... No, ale dobrze. Do widzenia! - wziął od studenta podpisany dowód odbioru, po czym zamknął torbę, poprawił czapeczkę i ruszył w stronę schodów.

- Dziękuję – zdążył mruknąć Gerard, zatrzaskując drzwi i wpatrzony w list usiadł na łóżku. Widział swoje nazwisko napisane na papierze byle jak, domyślając się, kto mógł być nadawcą przesyłki. Uśmiechnął się lekko, rozrywając nieco namokniętą kopertę delikatnie. Jego oczom ukazała się kartka, gorliwie zapisana w każdym miejscu. Widząc to tycie, niestaranne pismo, ucieszył się jeszcze bardziej. Odłożył na bok upominki, które były dołączone do listu, czyli czekoladę i zestaw miękkich ołówków, na bok i zaczął czytać.

Drogi Gerardzie!

Przede wszystkim wybacz, że tyle już nie pisałem, ale po prostu nie wychodzę z domu i nie miałem jak wysłać tego listu; stąd ta zwłoka. Jak już pewnie widziałeś, wysyłam Ci czekoladę, ponieważ lekarze zabronili mi jej jeść. Te ołówki miałeś dostać ode mnie na urodziny, ale nie wytrzymałem i po prostu musiałem dorzucić je teraz...

Ostatnimi czasy wcale nie wychodzę. Pamiętasz, jak pisałem, że źle się czuję? Mama w końcu zabrała mnie na badania. Trochę mnie wymęczyli, a lekarze nadal nie wiedzą, co mi właściwie jest. Na okrągło wymyślają możliwe scenariusze, badają mnie, ustalają mi diety i określają, ile czasu mogę spędzać poza domem, by mój stan się nie pogorszył. Najbardziej brakuje mi chyba prób zespołu, przez to ciągłe siedzenie w domu strasznie dużo czytam i trochę zaniedbałem mój bas... Muszę kończyć, zaraz wróci mama i będę mógł wyjść i wysłać ten list, pod pretekstem pójścia po zeszyty do szkoły. Trzymaj się, braciszku. 

Mikey             

Ostatnie litery rozmazały mu się przed oczami. Płakał. Łzy ciekły mu po czerwonych, rozgrzanych policzkach, zalewając list od brata. Tak, oprócz tego, że strasznie tęsknił, to jeszcze teraz zaczął się o niego potwornie martwić. Bo jego mały, kochany braciszek chorował. A on nie mógł przy nim być, mógł tylko pisać listy, albo zadzwonić raz na parę miesięcy... 

Nie umiał zrozumieć, jak to możliwe, by nikt nie wiedział, co mu jest. Młodszy Way chorował od dziecka, ale teraz dolegało mu coś innego, niż zwykłe przeziębienie, ale przecież każda choroba jest do wykrycia. A Mikey miał objawy od niedawna, więc w czym leżał problem? Chciał ubrać się, spakować kilka rzeczy i jechać do domu, po brata i zabrać go tutaj, do Nowego Jorku. Tutaj na pewno lekarze by na coś wpadli, do cholery, to był przecież Nowy Jork... 

Wytarł oczy. Nie miał pojęcia, co ze sobą zrobić. Miał ochotę płakać, ale nie miało to żadnego sensu, więc uspokoił się względnie i włączył laptopa. Musiał, po prostu musiał zobaczyć teraz Franka.

Na jego szczęście, po włączeniu komunikatora od razu wyskoczył komunikat o dostępności chłopaka. Student zastanowił się chwilę. Czy powinien tak się narzucać? Czy powinien tak zawracać młodszemu głowę, przelewać na niego swoje problemy? Nie za bardzo go to obchodziło. Najechał na ikonkę nawiązania rozmowy wideo. Nie musiał długo czekać, aż Frank odbierze.

Gerard popatrzył na niego spłoszonym wzrokiem. Nie wiedział, po co to zrobił. Przecież będzie musiał się wytłumaczyć, swój stan, rozwalone włosy i mokre oczy. Ale nie chciał o tym myśleć. Wypadało się odezwać.

- No.. Cześć, Frank.

- Hej Gee... - powiedział i omiótł wzrokiem sylwetkę przyjaciela. W jakiś sposób ukuł go widok prezentujący się na ekranie. Brunet znowu płakał, znowu był w tragicznym stanie. Znowu stała mu się jakaś krzywda, znowu zadano mu ból, którego nie chciał. Wiedział, że żyletki dawały tamtemu ukojenie, pomimo tego, że raniły go do krwi i powodowały ból. Lecz teraz, teraz cierpiał nie chcąc tego. Potrzebował pomocy. Frank westchnął, czując, że na niego spadło to brzemię.

- To... nie przeszkadzam? - spytał starszy dla pewności. Nie chciał mu wadzić czy zajmować czasu, więc wypadało.

- Gerard, powiedz co się stało – odparł wprost. - Wyżal się mi, wiesz, że nie zranię cię. Mów. Opowiadaj, opowiadaj wszystko. Może ci ulży - powiedział pewnie i wziął głęboki oddech. 

- Aż tak widać, że coś nie tak, co? - zaśmiał się nerwowo, odgarniając włosy na bok.

- Powoli zaczynam uczyć się ciebie. Ale tu nie trzeba filozofii. Przegrałeś. Twój rozum przegrał z sercem.

- Dlaczego tak myślisz?

- Ponieważ płakałeś. No, mów, co się dzieje, Gerry.

- Frank... - starszy pociągnął nosem. - Ch-chodzi o mojego brata. 

~ ~

Co z tego, że pisałam go sama, bardzo go lubię, oj <3 ~War
No bo jest fajny! Chyba najlepszy z ostatnich. A po za tym, przecież pisałaś go przez... miesiąc? |D ~Zombies (don't worry ludzie, jest tego więcej)
Racja, kochani, pisałam miesiąc. SHAME ON ME ;~; ~War
'pieprzenie o niczym' też mi coś, ale w sumie 'pieprzenie bez niczego' lepsze ~ Zombies (odnośnie komentarza)
Kocham Cię, zboku ^^ ~War
i wszyscy zrobili jedno wielkie: Aww.... Koniec.